Avontuur in Jordanië

In de serie: 'vijftig plus op reis' vertelt Annemarie over haar reis naar Jordanië met haar man.

“Na een rustige vlucht komen we aan op het vliegveld. Het is 10 uur in de avond en we halen de huurauto waarmee we naar het hotel in de hoofdstad Amman gaan. Nu zit ik veel op de weg en ben best wat gewend, maar dit slaat alles, het is een doodenge ervaring. Jordaniërs rijden als gekken. Verkeersregels zijn er wel maar worden meer gezien als suggesties. Soms staan er strepen op de weg, maar ja, waar er drie naast elkaar rijden, kan er toch ook nog wel een vierde bij? Gewoon een beetje inschikken. Richtingaanwijzers zijn een overbodig dingetje in je auto, nergens voor nodig. Invoegen? Mwah, je knalt gewoon je auto de weg op. Amman heeft verbluffend veel ziekenhuizen, ik geloof dat ik weet waarom.

Gelukkig heb ik zo’n man die dat eens een minuutje aankijkt, vervolgens denkt van : Oh, gaat dat hier zo. En in no time is hij Arabier met de Arabieren en past zich volledig aan. Enige doodsverachting heb je echt wel nodig daar. Als je persé achter de begonia’s in je verpleeghuis wilt overlijden, dan is rijden in Amman misschien niet je ding.

Maar ik wil er direct aan toevoegen dat de Jordaniërs een heel verwelkomend, prettig en vriendelijk volk zijn. Trots op land en volk, niet opdringerig en altijd bereid te helpen waar nodig. We komen ondanks het razende verkeer toch veilig aan in het hotel.

Little Petra en Petra

Jordanië is op een ruige manier heel prachtig. De meeste mensen wonen in Amman, maar ook in de woestijn zien we  mensen: achter schaapskudden, achter kamelenkudden, in bedoeïenententen (heel erg veel) en in kleine dorpen.
Jordanië is bekend van Petra, maar er bestaat ook Little Petra. Een prachtige kloof, met uitgehouwen huizen en tempels. Het is er heel, heel rustig. We lopen daar met zijn tweeën. Eerst passeer je de alomtegenwoordige souvenirtentjes. Er ligt een enkele zwerfhond, zwerfkatten zijn er overal. En vliegen. Heel veel vliegen. Het zand is heet, de hitte zinderend en de zon alomtegenwoordig. De rotsen zijn roodachtig en grillig van vorm. Een enkele taaie plant houdt zich staande in de hitte. Waar mogelijk gaan we de uitgehouwen huizen en tempels in, en genieten van de schaduw. Na een mooie wandeling lopen we weer terug naar de auto, maar drinken eerst thee met munt en veel suiker in het uitgestorven tentje waar enkele bedoeïenen zitten. De vliegen zijn dolblij met de gemorste suiker. Een zwerfkat springt bij Martin op schoot.. dat is niet de bedoeling, ook in Jordanië is rabiës. Gelukkig is hij niet gebeten of gekrabd. Wel fijn dat we in elk geval allebei de basisserie vaccinaties tegen rabiës hebben.

De ‘schatkamer’ van Jordanië

Op enkele kilometers van Little Petra ligt het echte Petra. De toegangskaarten hadden we thuis al geregeld, via de Jordan Pass, een handige pas die toegang geeft tot allerlei archeologische highlights. Eerst volg je een lange, hete rechte weg naar de ingang van de kloof. Overal zijn mannen die graag willen dat je hun kameel, paard of paard-en-wagen beklimt om deze afstand af te leggen. Ik vind niet dat de paarden en kamelen er goed uit zien en vrees dat ze niet goed behandeld worden. Dus we gaan gewoon lopen. Dan volgen een paar kilometer door nauwe kloven. Prachtige rode rotsen, en heerlijke schaduw. Een eldorado voor betere fotografen dan ik. En dan ineens: ligt het recht voor ons, in al zijn glorie. Schitterend. Dit is het dus: “De schatkamer” van Petra, indrukwekkend, prachtig! Behalve dit hoogtepunt valt er nog veel meer te zien. Martin ging door, hij heeft in de brandende zon de hele wandeling gedaan, een kilometer of 18 geloof ik. Zelf ben ik lekker gaan zitten met een muntthee, en heb het hele gedoe met de (op Johnny Depp-lijkende) bedoeïnen, toeristen, kamelen, ezels, paarden en jonge spelende poesjes uitgebreid bekeken. Heerlijk.

Hitte in de bedoeïenentent

Na ons bezoek aan Petra vervolgen we de reis. Die avond slapen we in een soort imitatie-bedoeïenentent in de woestijn. Mag ik u dat afraden? Het is er snikheet, het sanitair heeft geen water meer na 22.00 uur (erg naar voor het groepje mensen dat aan de diarree was en moest overgeven). De tentjes, een soort zwarte harige rijtjestentengroep, zijn snik- en snikheet en het licht (wel één lampje) ging om 23.00 uur uit. Slapen in de hitte was lastig, muziek uit een nabijgelegen dorp, passerende vrachtwagens en snurkende buren droegen niet bij tot het gevoel van een stille nacht in de woestijn. Niet voor herhaling vatbaar, wat mij betreft.

Maar al met al: we kijken terug op een bijzonder mooie en fijne reis in een prachtig land met fijne mensen. Een ervaring die ik niet had willen missen!

Tips:

• Neem ORS en loperamide (bijv. Diacure) mee op reis voor het geval je maag- of darmklachten krijgt
• Zorg voor een goede reisverzekering, een ongeval zit in een klein hoekje
• Download de app GGDreistmee. Alle tips voor je reis handig bij de hand.